نزدیک بینی و دوربینی از انواع مشکلات بینایی رایج – اما اساساً متضاد – هستند. بزرگترین تفاوت بین آنها در فاصله ای است که بر روی اشیاء می توانند تمرکز کنند. افراد مبتلا به نزدیک بینی (میوپی) اشیاء نزدیک را واضح تر می بینند. افراد مبتلا به دوربینی (هایپروپی) اشیاء دور را واضح تر می بینند.

برعکس اینکه نزدیک بینی باعث می شود اجسام دور تار به نظر برسند؛ دور بینی اشیایی که به شما نزدیک هستند را تار می کند. تفاوت بین نزدیک‌بینی یا دوربین‌بینی به این است که نور در کجا تمرکز می‌کند.

پس از اینکه نور از طریق مردمک وارد چشم ما شد، باید به طور منظم روی شبکیه در پشت چشم متمرکز شود. هنگامی که نور وارد چشم می شود و به درستی روی شبکیه متمرکز نمی شود، باعث تاری دید می شود.

اصطلاح پزشکی نزدیک بینی میوپی است. در چشم نزدیک بین، نور به جای اینکه مستقیماً روی شبکیه قرار گیرد، در جلوی شبکیه متمرکز می شود.

این حالت معمولاً به این دلیل اتفاق می افتد که کره چشم از جلو به عقب بیش از حد طولانی شده است. اما می تواند به دلیل شکل یا محل قرنیه و عدسی چشم نیز باشد.

هنگامی که نور در جلوی شبکیه متمرکز می شود، اجسام دور تار به نظر می رسند و اجسام نزدیک واضح تر به نظر می رسند.

نزدیک بینی معمولا در دوران کودکی ایجاد می شود و به تدریج در دوران نوجوانی بدتر می شود. سپس در اوایل بزرگسالی تثبیت می شود. کودکانی که نزدیک بینی پیشرونده دارند ممکن است به عینک های تخصصی، لنزهای تماسی یا قطره های چشمی نیاز داشته باشند تا روند پیشرفت را کاهش دهند. این درمان، کنترل نزدیک بینی نامیده می شود.

جمعیت افراد حدود چهار برابر افراد نزدیک بینی در مقابل دوربینی هستند. تقریباً 40٪ از ایرانی ها نزدیک بین هستند، در حالی که فقط 5-10٪ دوربین بین هستند.

اصطلاح پزشکی دور بینی هایپروپی است. این برعکس نزدیک بینی است. دوربینی معمولاً به دلیل کوتاهی کره چشم ایجاد می شود که باعث می شود نور در پشت شبکیه متمرکز شود.

دوربینی معمولاً فقط اجسام نزدیک را تار می کند و موارد خفیف ممکن است اصلاً بر بینایی تأثیر نگذارند. در کودکان خردسال، سیستم تطبیق چشم ممکن است بتواند بر مقادیر کم دوربینی غلبه کند.تفاوت نزدیک بینی و دوربینی

با این حال، مقادیر بالای دوربینی می تواند باعث شود که اشیاء در تمام فواصل خارج از فوکوس باشند.

بیشتر کودکان با دوربینی به دنیا می آیند، به این معنی که در بدو تولد دور بین هستند. دوربینی دوران کودکی معمولاً با رشد و تکامل چشم بهبود می یابد.

نزدیک بینی و دوربینی هر دو نوعی عیوب انکساری هستند. عیوب انکساری تغییرات جزئی در ساختمان چشم هستند که بر فاصله تمرکز تصاویر روی شبکیه تاثیرمی گذارند. همانگونه که قد افراد نرمال اجتماع با هم متفاوت است، این تغییرات عیوب انکساری نیز بسیار رایج هستند.

نزدیک بینی و دوربینی هر دو به راحتی با عینک های طبی یا لنزهای تماسی اصلاح می شوند. لیزیک، پی آر کی و سایر جراحی های انکساری نیز می توانند عیوب انکساری را اصلاح کنند. این عمل های جراحی پس از تثبیت بینایی، معمولاً در اوایل دهه 20 سالگی، گزینه های خوبی هستند.

اگر اصلاح نشود، این دو نوع عیب انکساری نیز می توانند علائم و نشانه های مشترکی داشته باشند، از جمله:

     -چشم را تنگ می کنند تا واضح ببیند

     -خستگی و مالش چشم ها

     -خستگی چشم و سردرد

اگر هر یک از این علائم را تجربه کردید، حتما برای معاینه جامع چشم برنامه ریزی کنید.